Sig

Foto Viviane Vermeiren (Sig)

Vijf vragen aan Viviane Vermeiren, directeur van Sig, dat ijvert voor meer begrip voor mensen met een niet-aangeboren hersenletsel.

Wie zijn jullie?

De naam Sig was oorspronkelijk een afkorting (Stichting Integratie Gehandicapten) maar die is niet meer actueel. Nu zijn we gewoon Sig vzw, met als baseline Inclusie In-Zicht.

We spitsen ons vooral toe op mensen met een niet-aangeboren hersenletsel (NAH). Dat is een heel brede groep want een hersenletsel kan je oplopen door een ongeval, een beroerte, een hersentumor… Het kan eigenlijk iedereen overkomen. Niet-aangeboren hersenletsels nemen toe in onze maatschappij. Omdat er bijvoorbeeld veel meer verkeersongevallen zijn dan vroeger. Maar ook omdat de medische hulp enorm geëvolueerd is. Daardoor overleven veel meer mensen een hersenletsel, maar wel met zware - soms onzichtbare - gevolgen.

Wat doen jullie?

Wij organiseren vorming en ontmoeting om het begrip voor NAH te vergroten. We willen zoveel mogelijk informatie geven, maar ook sensibiliseren. Een NAH is vaak iets wat je niet ziet, maar dat toch voor veel problemen zorgt zoals onder andere concentratieverlies, vermoeidheid, geheugenproblemen, prikkelovergevoeligheid,… Het hangt af van waar in de hersenen je geraakt bent. Vooraan bijvoorbeeld zit alles wat met planning te maken heeft. Met het structureren van je dag en met je geheugen.

Concreet organiseren wij naast de vormingen ook NAH-café’s, infomomenten en een lotgenotenwerking. Die ontmoetingen zijn heel belangrijk. Zo zien we dat mantelzorgers, vaak zijn dat de partners, heel veel steun bij elkaar vinden en tips uitwisselen.

Waarom zijn jullie nodig?

Het kan zijn dat mensen die bijvoorbeeld een ongeval hadden, in de hulpverlening blijven en daar begeleid worden. Maar als je revalidatie erop zit, kom je thuis en dan begint het eigenlijk nog maar. Op zo’n moment merk je pas wat je allemaal niet meer kan. Onze vormingsactiviteiten richten zich vooral op die niet zichtbare gevolgen. Zo’n letsel is een breuklijn in je leven. Het aanvaarden op zich is al heel moeilijk, maar ook het aanpassen van je leven loopt niet altijd goed.

En dan hebben we het niet alleen over de persoon zelf. Ook voor de omgeving is het een rouwproces. Men noemt het soms een levend verlies: het verlies van een partner, een vader, een zus,… zoals hij of zij vroeger was. Want het kan ook zijn dat er gedragsveranderingen optreden. Iemand die vroeger heel vriendelijk en zacht was, kan een zeer geïrriteerde mens worden. Veel mensen weten vaak niet waar ze naartoe kunnen. Het is nog zo’n ongekende problematiek, dat is schrijnend. Wij staan er zelf soms van versteld van hoe lang mensen soms zoeken voor ze bij de juiste persoon terechtkomen. Daar willen wij verandering in brengen.

Wat betekent inclusie voor jullie?

Dat iedereen een gelijkwaardige plaats in de maatschappij krijgt. Dat betekent niet dat alles voor iedereen gelijk moet zijn. Je kan bijvoorbeeld zeggen dat mensen met een NAH aan het werk moeten blijven, maar je kan niet verwachten dat dat op dezelfde manier gebeurt als voordien. Bij mensen met een hersenletsel is het tempo soms een probleem. Of ze hebben een prikkelarme omgeving nodig. Meestal kunnen ze ook niet meer hetzelfde aantal uren werk aan. Het kan bijvoorbeeld goed zijn dat iemand met een verantwoordelijke job een beroerte krijgt. Als je nadien met die persoon praat zal die nog altijd even intelligent zijn waardoor je op het eerste zicht niets merkt. Maar misschien kan hij of zij nog maar één dag in de week werken. En vaak willen mensen met NAH dat ook graag, maar dat kan niet altijd omdat ze dan hun uitkering verliezen.

Dus als je wil dat mensen een gelijkwaardige plaats krijgen dan is het belangrijk dat je ze ook begrijpt. We merken wel dat steeds meer mensen weten wat NAH is. En voor dat begrip willen wij nog meer zorgen. NAH is natuurlijk geen toegankelijk woord. Daarom praten we steeds meer over een hersenletsel en laten we dat niet-aangeboren weg.

Waarom geloven jullie in de InclusieAmbassade?

We zijn vier verschillende organisaties, maar we kunnen het heel goed met elkaar vinden. Stilaan zijn onze gezamenlijke projecten gegroeid en dat is een meerwaarde. Alleen hebben wij veel minder slagkracht. Dus het is efficiënter om samen te werken. Zo gaat nu één vertegenwoordiger van de InclusieAmbassade bijvoorbeeld naar overheidsvergaderingen, in plaats van elk apart iemand af te vaardigen. We zijn samen met verschillende nieuwe projecten bezig en het is voor iedereen interessant om niet in het eigen kotje te blijven. Samen verhogen we onze expertise.

Ga naar de website van Sig

Getuigenis van een mantelzorger

Hoe ziet het leven van een mantelzorger eruit en wat verandert er juist? Ontdek een antwoord op deze vragen (en meer) in het interview met Marijke. Zij zorgt voor haar man met NAH en twee kleine kinderen.

Getuigenis van een mantelzorger